Chcielibyśmy, by nasze dziecko nie umarło. Chcielibyśmy je mieć z powrotem.

Chcielibyśmy, byś się nie bał wymawiając imię naszego dziecka. Nasze dziecko istniało i było dla nas bardzo ważne. Potrzebujemy usłyszeć, że było ono ważne także dla Ciebie.

Jeśli płaczemy lub reagujemy emocjonalnie, gdy mówisz o naszym dziecku chcielibyśmy, byś wiedział, że to nie dlatego, że nas ranisz. Czujemy wówczas, że pamiętasz; czujemy twoją troskę! Śmierć naszego dziecka jest przyczyną naszych łez. Rozmawiasz z nami o naszym dziecku, pozwoliłeś nam podzielić się smutkiem. Dziękujemy Ci za to.

Chcielibyśmy, byś nie „zabijał” ponownie naszego dziecka usuwając jego zdjęcia, rysunki, pamiątki ze swojego domu.

Bycie rodzicem w żałobie nie jest zaraźliwe, więc chcielibyśmy byś nas nie unikał. Potrzebujemy Cię teraz bardziej niż kiedykolwiek.

Potrzebujemy urozmaicenia, chcemy usłyszeć co u Ciebie, lecz chcemy, byś także słuchał nas. Możemy być smutni. Możemy płakać, lecz chcielibyśmy, byś pozwolił nam mówić o naszym dziecku.

Wiemy, że często o nas myślisz i się modlisz. Wiemy, że śmierć naszego dziecka boli Cię także. Chcielibyśmy o tym wiedzieć: powiedz nam to przez telefon, napisz lub uściśnij nas.

Chcielibyśmy żebyś nie oczekiwał, że nasza żałoba skończy się wraz z upływem sześciu miesięcy. Pierwsze miesiące są dla nas szczególnie traumatyczne; Chcielibyśmy jednak być zrozumiał, że nasz żal nie będzie mieć końca. Będziemy cierpieć z powodu śmierci naszego dziecka aż do ostatniego dnia naszego życia.

Naprawdę staramy się „zaleczyć”, chcielibyśmy jednak byś zrozumiał, że nigdy nie będziemy w pełni wyleczeni. Zawsze będziemy tęsknić za naszym dzieckiem i będziemy pełni żalu, że już nie żyje.

Chcielibyśmy byś nie oczekiwał od nas "NIE MYŚLENIA O TYM" lub "BYCIA SZCZĘŚLIWYMI”. Nie sprostamy żadnemu z tych oczekiwań przez długi czas.

Nie chcielibyśmy byś traktował nas jak „OBIEKT LITOŚCI”, chcielibyśmy jednak byś pozwolił nam na smutek. Zanim się „wyleczmy” to musi boleć.

Chcielibyśmy byś zrozumiał, że nasze życie roztrzaskało się w drobny mak. Wiemy, że to przygnębiające być blisko nas, gdy tak czujemy. Prosimy bądź cierpliwy w stosunku do nas, tak jak i my jesteśmy.

Gdy mówimy "U nas w porządku", chcielibyśmy, byś zrozumiał, że „NIE JEST NAM DOBRZE”, a każdy dzień to zmaganie się ze śmiercią naszego dziecka.

Chcielibyśmy byś wiedział, że wszystkie nasze reakcje związane z żałobą są normalne. Możesz spodziewać się depresji, złości, wszechogarniającego poczucia beznadziejności i smutku. Prosimy więc, wybacz nam, że czasem jesteśmy cisi i wycofani, innym zaś razem irytujemy się i zachowujemy ekscentrycznie.

Twoja rada by "żyć dzień za dniem" i tak odmierzać czas jest doskonała. Jednak obecnie, dzień to zbyt dużo i zbyt szybko dla nas. Chcielibyśmy wiedzieć, że dajemy sobie radę godzina po godzinie.

Zaproponuj od czasu do czasu pojechać z nami na cmentarz, zapalić lampkę, pomilczeć chwilę. Nie za często, tylko czasem. Daj nam znać że pamiętasz.

Nie mów: jesteście młodzi, będziecie mieli kolejne dzieci. Być może będzie dane nam się cieszyć jeszcze nie jednym dzieckiem, najpierw jednak musimy opłakać to, które odeszło. I żadne inne dziecko nam go nie zastąpi.

Najważniejsze: Wspomnij czasem o naszym dziecku. Nie udawaj, że nie istniało. Słowa mniej bolą niż uporczywe milczenie.